„Ein Gang dörn Hasbruch“
(vorgetragen von Hanna Tielking)
„Wi mokt een Landgang dörn Hasbrok.
Bi de Jagdhütt, wi, den holt.
Willt Afscheed nehm, bi een moi `Tass`Tee.
Denn doüet viellicht, nich ganz so weh.
Afscheed nehm, von denn ol`n Böök`nboom,
de hier hät, woll 150 Johr stohn!
He is holl un krank.
Willt ton lesd`n Mol säg`n “Dank”.
Vo al denn Schatten, de bi Sünnschien he us gef.
Bi Regenschuurn us Schutz geb`n de.
Doch son Boom, ward ok mol old,
so old, he kann nich mehr.
Un bold, waßt un need`n Boom, hier, an disse Steer.
Steck junge Wuddeln, kräftig in de Eer.
So is de Natur, dat Leb`n, dat is een nehm, un een geb`n.
Een kom`m, un een gohn, wie son Droom!
Schor dat he us von sien langet Leb`n,
nix votell`n kann.
Wie Minsch`n wurn hier sicher, stun`nlang
sit`n, to hörn, un de Ohren spitzen!
Doch nu lot`t us disse Stun`n hier
trotzdem genet`n!“